Scopenote(nl-BE): In onze gewesten, waar geen ertsen aanwezig zijn, treft men minder rijke culturen aan, zoals de Hilversum-cultuur. Deze kan geplaatst worden in de vroege en midden-bronstijd. Kenmerkend voor deze cultuur is het grofgemagerd Hilversumaardewerk, de grote ringwalheuvels en de heuvels met paalkrans. Het gaat om een lokaal ontwikkelde archeologische cultuur met een open begrenzing met zijn kerngebied in Zuid-Nederland en Vlaanderen. De grote ringwalheuvels kennen een wijde verspreiding (Zuid-Nederland, België, Noord-Frankrijk en Zuid-Engeland). Heuvels met paalkrans kennen een beperktere verspreiding (zuidoost-Brabant en de Belgische Kempen). De minder rijke graven in het Atlantisch complex zijn meestal relatief klein (enkele eenheden, tot maximaal een 10 of 20-tal graven), die veelal slechts gedurende een korte periode zijn gebruikt. Men schat de ‘levensduur’ van een dergelijk grafveld op één generatie. In grote geïsloeerde grafheuvels komen ook secundaire bijzettingen voor. De nederzettingen van de Hilversumcultuur zijn steeds open nederzettingen, d.i. zonder versterkingen, waar een tot vier huizen samen voorkomen, naast enkele bijgebouwen. Het huisplattegrond in de (late) Hilversumcultuur is typerend: het betreft een langwerpig gebouw (tot 25m lengte) met meestal absidiaal afgeronde korte zijden; het huis is drieschepig en vertoont duidelijke onderverdelingen, waarin verschillende functies (schuur, stal en woongedeelte) kunnen worden onderscheiden. Men noemt ze ook woonstalhuizen. Het Hilversumaardewerk evolueert van een biconische naar een emmervormige vorm, zowel versierd (op kraag/rand met touw/nagelindrukken) als onversierd. Men kan de Hilversumcultuur dateren tussen 1775 en 1575 v.Chr.
sources
1) Theunissen E.M. 1999, Midden-Bronstijdsamenlevingen in het Zuiden van de Lage Landen: een evaluatie van het begrip Hilversum-cultuur, Proefschrift ter verkrijgen van de graad van Doctor, Universiteit Leiden.
2) cursusmateriaal UGent (Prof. J. Bourgeois)
3) VIOE